Miejscowi amatorzy wina lubią chwalić się, że przodkiem Prosecco było, wysławiane przez kronikarzy starożytnego Rzymu, wino Pucinum, tematu licznych i niemających końca dysput, jako to, o którym mawia się, że było ulubionym napojem cesarzowej Liwii, która pijała je w sporych ilościach. Historycy jednak nie podzielają tego przekonania, twierdząc, że potomkiem Pucinum jest Refosco. Tezę tę argumentują cytatami z Naturalis Historia Pliniusza Starszego, który pisząc o tej starożytnej odmianie, określał ją jako „omnium nigerrima” (całkowicie czarną). Dlatego dzisiejszego Prosecco nie można, pomimo najlepszych chęci, uznać za podobne do Pucinum.

Opinia o Conegliano jako o krainie wyśmienitych win powtarza się w dokumentach pochodzących nawet z X wieku. W 1606 roku w sprawozdaniu wysłanym przez Potestę Conegliano do Senatu pada pierwsza wzmianka o zainteresowanych lokalnymi winami kupcach z zagranicy, przybywających z Niemiec i Polski, i gotowych płacić najwyższe ceny, byle tylko pozyskać dla siebie najlepsze trunki.

Niewątpliwie elementem, który zapewnił Prosecco di Conegliano stale wysoki poziom jakościowy w XX wieku, była istniejąca od 1876 roku Szkoła Uprawy Winorośli i Enologii w Conegliano. Od początku placówka ta stanowiła prężny ośrodek badań naukowych i technologicznych, służący całemu włoskiemu winiarstwu.