Chianti

Choć nazwa Chianti związana jest z konkretnym obszarem geograficznym o ściśle wytyczonych granicach, wino ma charakter regionalny. Już w 1716 roku na mocy dekretu wielkiego księcia strefa produkcji Chianti została rozszerzona poza pagórkowaty obszar znany jako Chianti. Jednakże dopiero dekret ministerialny z 1932 roku ostatecznie usankcjonował stan faktyczny, który był wynikiem procesów zachodzących na przestrzeni całego XIX wieku oraz efektem sukcesu samego wina zarówno we Włoszech, jak i na całym świecie.

Mimo, że tradycje uprawy winorośli w rejonie Chianti sięgają czasów bardzo odległych, określenie Chianti zostało po raz pierwszy użyte dla produkowanego w okolicy wina dopiero w epoce średniowiecza. Potwierdzają to listy pisane ręką niejakiego Francesco Datino di Prato, kupca żyjącego w latach 1383 -1410, w których słowo Chianti zostało użyte w kontekście czysto enologicznym.

W owych czasach nazwa Chianti nie była jednak stosowana do wina, które znamy dzisiaj, lecz używano jej dla określenia niejakiego „vin vermiglio" i „vin di Firenze". Dopiero w XVII wieku, wraz z rozwojem handlu i eksportu, nazwę regionu zaczęto oficjalnie stosować do słynnego produktu z tych terenów.

O powodzeniu Chianti zadecydowały też surowe normy dotyczące jego produkcji wydane przez Ligę Chianti, które stanowiły swego rodzaju specyfikację produkcji, znacznie wyprzedzając swoje czasy. Wspomniane przepisy wprowadzały między innymi kategoryczny zakaz rozpoczynania zbiorów przed dniem św. Michała, tj. 29 września.

Po tym okresie historii Chianti, w którym legenda przeplata się z rzeczywistością, prawdziwa i udokumentowana historia zaczyna się w XIX wieku i związana jest z osobą Barona Bettino Ricasoli. Baron będący członkiem Accademia dei Georgofili (florencka akademia rolnicza) metodą prób i błędów doprowadził do stworzenia modelowego i do dziś obowiązującego kupażu Chianti: Sangioveto, Canaiolo, Trebbiano i Malvasia.

Zastosowanie tzw. metody „governo” czyni z Chianti wino o niepowtarzalnym charakterze. Metoda ta polega na dodaniu do wcześniej uzyskanego wina pewnej ilości moszczu z podsuszanych, starannie wyselekcjonowanych winogron.