Wciąż brak absolutnej pewności odnośnie początków i pochodzenia odmiany Cannonau, lecz wiadomo, że szczep ten został przywieziony na Sardynię z Hiszpanii w XIV wieku, na początku okresu hiszpańskiej dominacji nad wyspą. Wielu ekspertów twierdzi, że z ampelograficznego punktu widzenia Cannonau przypomina szczepy Canonazo z Sewilli i Granaxa z Aragonii.

Na Sardynii odmiana Cannonau znalazła idealne warunki życia, a lokalni rolnicy przyjmowali ją z takim entuzjazmem, że wkrótce szczep ten rozprzestrzenił się na całej wyspie, zajmując 20% powierzchni obsadzonych winoroślą.

Choć uprawy tej odmiany latorośli są dość powszechnie spotykane, to ilość wytwarzanego z niej wina Cannonau jest raczej ograniczona, co wynika z szeroko stosowanej praktyki krótkiego przycinania, typowego dla systemu prowadzenia winorośli ad alberello (niskie i swobodnie rosnące krzewy). Praktyka ta drastycznie redukuje plon, wynoszący w prowincji Nuoro i Sassari przeciętnie około 30 – 40 kwintali z hektara, w porównaniu do ponad 100 kwintali dopuszczonych w specyfikacji, które można uzyskać przy zachowaniu normalnego przycinania. Stopniowo jednak system ad alberello jest zastępowany techniką treliażu, która pozwala uzyskać wino o niższym stężeniu alkoholu, być może nie tak wybitne, ale niewątpliwie łatwiejsze w degustacji.